Sürekli bas, basso continuo ya da conti-nuo olarak da bilinir.
17. ve 18. yüzyıllarda klavyeli bir çalgıyla yapılan kısmen doğaçlamak eşlik biçimi. Kontrpuan yazısındaki bas partisinden farklıydı. Kontrpuandaki bas partisi zaman zaman susuyor ya da tenor partisi ile kesişerek tenorun üstüne çıkıyor, böylelikle en kalın ses olma özelliğini yitirebiliyordu.
Oysa sürekli bas, hangi parti olursa olsun en kalın sesleri birleştiren ve parça boyunca kesintisiz süren bir çizgiydi. Bu çizgi artık müziğin partilerinden biri olmaktan çıkmış, üzerine armoninin kurulduğu ayrı bir bas partisi durumuna gelmişti. Parçaya eşlik eden akorlar bugünkü gibi açık açık yazılmaz, bu bas partisi üzerine yazılan sayılarla gösterilirdi. Buna şifreli bas denirdi.
Akorların basa göre yapısını gösteren bir tür müzik stenografisi olan bu yazım çoğunlukla org ya da klavsen çalan eşlikçiye gerekli akorları basmakta büyük kolaylık sağlıyordu. Viyola da gamba, viyolonsel ya da fagot gibi pes sesli çalgılardan biri, klavye çalgıcısının sol elle çaldığı bas partisini çalarak destek sağlardı.
Sürekli bas eşliği Rönesans kontrapuntal çoksesliliğinde, her biri eşit önemde olan partiler yerine, ezgi partisi olarak tiz partinin üstünlüğünü ilan eden monodi devrimi-nin (y. 1600) mantıksal sonucuydu. Çokseslilik artık bir ezginin başka ezgilerle yatay olarak çokseslendiği Rönesans kontrapun-tai anlayışından sıyrılarak yerini, akorlarla dikey olarak çokseslendiği armonik anlayışa bırakıyordu.
Sürekli basın kullanılması Barok Dönemin (1600-1750) hem çalgı, hem de vokal müziğinin temel özelliklerindendi. Aynca bak. şifreli bas.